Σαν να λέμε: “Δε ξέρω να κάνω την καρδιά μου να χτυπάει, δε ξέρω να κάνω το αίμα μου να κυλάει στις φλέβες μου”. Μια έκφρασή μας που δηλώνει κάτι περισσότερο από αυτό που στην πραγματικότητα λέμε.
Η αναπνοή είναι μια φυσική διαδικασία που γίνεται ακούσια, χωρίς δηλαδή τη συνειδητή μας προσπάθεια. Στην πραγματικότητα, η σωστή λέξη δεν είναι “αναπνοή” αλλά “αερισμός”. Και θα σας πω τον λόγο.
Ο όρος “αναπνοή” σημαίνει τη λειτουργία κατά την οποία ένας οργανισμός προσλαμβάνει οξυγόνο από τον αέρα και αποβάλλει διοξείδιο του άνθρακα. Από τη στιγμή που θα εισέλθει ο αέρας μέσα στο σώμα μας, το οξυγόνο θα δεσμευτεί στις κυψελίδες των πνευμόνων μας και έπειτα θα πραγματοποιηθούν όλες αυτές οι χημικές διεργασίες για να χρησιμοποιηθεί το οξυγόνο από το σώμα μας για τις καθημερινές του ανάγκες.
Ο “αναπνευστικός αερισμός” από την άλλη, είναι οι ρυθμικές κινήσεις του θώρακα μας κατά την εισπνοή και εκπνοή για να εισέλθει και να εξέλθει αντίστοιχα ο αέρας από το σώμα μας.
Προφανώς και όταν λέμε, “δε ξέρω να αναπνέω σωστά” ή “πρέπει να κάνω ασκήσεις για να μάθω να αναπνέω”, δεν εννοούμε να μάθουμε να παίρνουμε περισσότερο οξυγόνο από τον αέρα και να διώχνουμε περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα. Στην πραγματικότητα, αναφερόμαστε στη δυνατότητα που έχουμε να παίρνουμε αέρα στα πνευμόνια μας και να τον αφήνουμε να βγει. Ή ίσως, ούτε αυτό καν. Τις περισσότερες φορές θεωρούμε ότι δεν αναπνέουμε καλά ή αρκετά όταν δεν παίρνουμε αρκετό αέρα.
Και τότε τι κάνουμε;
Προσπαθούμε να πάρουμε περισσότερο αέρα. Απλώνουμε τα χέρια, φέρνουμε το στήθος μπροστά και προσπαθούμε να πάρουμε όσο περισσότερο αέρα μπορούμε από τη μύτη. Και μετά ξεφυσάμε με δύναμη, με θόρυβο, από το στόμα αφήνοντας να βγει θεωρητικά ο αέρας που υπήρχε στο σώμα μας. Και πάλι από την αρχή για μερικές αναπνοές, ή μέχρι να ξεχαστούμε…
Οπότε σταματάμε πάλι να αναπνέουμε; Όχι. Απλά, επανερχόμαστε στις παλιές μας συνήθειες, στον αναπνευστικό ρυθμό που έχουμε αποκτήσει και δεν είμαστε ευχαριστημένοι με αυτόν. Και μαζί με αυτόν, με τη δυσθυμία μας, τη κακή φυσική μας κατάσταση, τη δυσκολία μας να ανταπεξέλθουμε στις καθημερινές μας ασχολίες.
Άρα,πρέπει να κάνουμε ασκήσεις για να μάθουμε να αναπνέουμε; Όχι. Οι μύες που είναι υπεύθυνοι για την αναπνοή δεν έχουν ανάγκη να ενδυναμώσουν, είναι από μόνοι τους αρκετά δυνατοί για να επιτελέσουν τις κινήσεις που χρειάζεται να κάνουν.
Αυτό που πρέπει και μπορούμε να κάνουμε είναι να ελευθερώσουμε την αναπνοή, να ελευθερώσουμε δηλαδή το μυϊκό μας σύστημα.
Το θέμα δεν είναι λοιπόν, να μάθουμε να αναπνέουμε αλλά να ξεμπλοκάρουμε τις περιοχές που εμποδίζουν την φυσική και αβίαστη λειτουργία της αναπνοής. Χαλαρώνοντας το σώμα, η αναπνοή ελευθερώνεται και επανέρχεται στη φυσική της κατάσταση.
Και έτσι, παρατηρούμε ότι έχουμε περισσότερη ενέργεια, το πεπτικό μας σύστημα λειτουργεί καλύτερα, μειώνεται η κούραση και οι πονοκέφαλοι, οι αϋπνίες εξαφανίζονται, μειώνεται το στρες και διαχειριζόμαστε καλύτερα τις δυσκολίες της ζωής. Αποκτάμε μια αίσθηση ευεξίας. Ζούμε καλύτερα και απολαμβάνουμε τη ζωή.
