Θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι σήμερα. Θέλω να σας κάνω να νιώσετε μέτοχοι της χαράς που παίρνω όταν συμμετέχω στο ταξίδι ενός ανθρώπου προς την υγεία και την αυτογνωσία.
Το ίδιο ταξίδι έκανα και συνεχίζω να κάνω και εγώ. Δε γίνεται αλλιώς. Αν δεν περάσεις από αυτό το δρόμο, δε μπορείς να συντροφεύσεις άλλους προς τα εκεί, να τους κατανοήσεις, να τους βοηθήσεις.
Αν και η λέξη «βοήθεια» είναι λίγο παρεξηγημένη. Δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν. Μου είχε πει ο κ. Αντώνης, από τους πρώτους ανθρώπους που μου δείξανε αυτό το δρόμο της υγείας και ευεξίας: «Μην νομίσεις ποτέ ότι μπορείς να βοηθήσεις κάποιον. Μπορείς μόνο να του δείξεις, να τον ενημερώσεις» Και μετά εκείνος θα επιλέξει τι θα κάνει. Δε μπορείς, δεν επιτρέπεται να πάρεις εσύ την ευθύνη για τη δική του ζωή, για τη δική του υγεία. Είναι δικός του δρόμος, είναι μέρος της προσωπικής του ιστορίας.
Ο σκοπός είναι πάντα να καταστεί ο άνθρωπος αυτόνομος και κύριος του σώματός του.
Και το ταξίδι ξεκινάει ως εξής:
Την πρώτη φορά, το σώμα, δύσπιστο, διστακτικό, κάνει την αναγνώρισή του. Αξιολογεί ασυνείδητα το χώρο, τον άνθρωπο, την παρουσία, την πρόθεση, την αφή. «Ποιος είναι αυτός;» «Τι πραγματικά θέλει από μένα;» «Να τον εμπιστευτώ;» «Θα με βοηθήσει;» «Θέλω πράγματι να βοηθηθώ;» «Μήπως καλύτερα να μείνω όπως είμαι τώρα; Που να ξεκινάω νέες περιπέτειες σε άγνωστα μέρα; Καλύτερα εδώ, τουλάχιστον γνωρίζω τον πόνο. Μου είναι οικείος».
Τη δεύτερη φορά, αν υπάρξει, αν τολμήσει να κάνει -να συνεχίσει να κάνει για τον εαυτό του κάτι- νιώθει πιο οικεία, νιώθει όλο και πιο άνετα. Θα τολμήσει να αφεθεί. Άλλωστε, το αποτέλεσμα της προηγούμενης φοράς ήταν θετικό. Μια ανακούφιση, μια χαλάρωση, μια γαλήνη, μια πρωτόγνωρη αίσθηση ευεξίας, ένα ξύπνημα κοιμισμένων αισθήσεων.
Και ίσως τολμήσει να ξαναέρθει. Και τρίτη φορά, από περιέργεια. Να δει πως θα εξελιχτεί η ιστορία. Είναι η δική του προσωπική ιστορία. Όλοι οι πόνοι, οι δυσκαμψίες, οι ενοχλήσεις είναι μέρος της προσωπικής του ιστορίας. Κάθε πόνος κρύβει μια αιτία. Μόνο ο ίδιος γνωρίζει βαθιά μέσα του από πού έρχεται και πως φεύγει. Μέσα από τους πόνους των μυών, τις κράμπες, τις αδυναμίες, διαγράφεται όλη η ιστορία του.
Χρειάζεται καιρός για να αποκτήσει κανείς συνείδηση της δύναμής του σώματός του, να απαλλαχτεί από όλες τις ιδέες που του έχουν "φορεθεί" για ένα σώμα που δεν αλλάζει, μια μηχανή που φέρνει δυστυχία. Χρειάζεται καιρός για να εμπιστευτεί, να τολμήσει να ανοιχτεί, να αναπτύξει τη φυσική χάρη του σώματός του, να ζωντανέψει περιοχές άγνωστες, κοιμισμένες, να δεχτεί και να αντιληφθεί τις αισθήσεις του.
Αλλά με την πάροδο του χρόνου, το σώμα ξυπνάει, συνεργάζεται όλο και περισσότερο, οι αισθήσεις οξύνονται, το μυαλό καθαρίζει, οι δυσκαμψίες απαλύνονται, οι πόνοι μειώνονται. Ξεκίνησε τις θεραπείες για ένα συγκεκριμένο λόγο, για ένα πόνο στον ώμο, στο κεφάλι, στη μέση, και ξαφνικά ένας νέος κόσμος ανοίγεται μπροστά του. Ποτέ δεν είναι πολύ αργά για να αποκτήσει την αυτονομία του, την εξουσία του εαυτού του. Και το αποτέλεσμα ανταμείβει όταν αισθάνεται κανείς τη χαρά της ολοκληρωμένης κίνησης, την αναγέννηση των αισθήσεων και όταν το σώμα γίνεται πιο ελεύθερο, έτοιμο να ζήσει την πραγματική του ζωή.
Ένα ταξίδι ξεκινάει. Ταξίδι ζωής και υγείας. Και αν το δοκιμάζαμε; Και αν το τολμούσαμε;
