Θα σας πω την προσωπική μου ιστορία. Αρχές καλοκαιριού του 2017, μετά από πολύ έντονες συναισθηματικές προσωπικές στιγμές και από ένα μήνα πολλής εργασίας σε νέο πολύ απαιτητικό περιβάλλον, χρειάστηκε να πάω στην οδοντίατρό μου για ένα τσεκ απ. Η κα Καίτη είναι εξαιρετική. Ανεξάρτητα από το λόγο που πας κάθε φορά, είναι σχολαστική στον έλεγχο των δοντιών και των ούλων, με μια μέθοδο που πρώτη φορά έχω συναντήσει. Έχει ένα εργαλείο σαν γάντζο και καθαρίζει τα δόντια κάνοντας παράλληλα μάλαξη σε όλα τα ούλα. Μια διαδικασία χρονοβόρα, βαθιά και ορισμένες φορές επίπονη.
Τελειώνοντας, λοιπόν, τον περίπου μιας ώρας καθαρισμό, νιώθω εξαντλημένη και κάθομαι πίσω στην οδοντιατρική καρέκλα. Και εκεί εμφανίζεται. Ένας πόνος στο υπογάστριο, σαν κάψιμο, μια ανάγκη να βήξω και ξαφνικά μια δύναμη που ανεβαίνει στο κεφάλι και σκοτεινιάζουν τα πάντα.
Νιώθω ότι θα λιποθυμίσω, μένω εγώ καθιστή και η κα Καίτη να προσπαθεί να με συνεφέρει. Έχω πλήρη επίγνωση αλλά έχω ακινητοποιηθεί. Δε ξέρω πόσο έμεινα έτσι, σκοτεινιασμένη και με το κεφάλι βαρύ.
Και ξαφνικά όλη αυτή η δύναμη κατεβαίνει στους ώμους, πάει στα χέρια, στα δάχτυλα των χεριών, κατεβαίνει στο κορμό και ''κάθεται'' στο ιερό οστό πίσω και μπροστά πάνω από το εφηβαίο.
Ζαλισμένη, εξαντλημένη, έκπληκτη, περιμένω να συνέλθω από αυτό το βάρος που έχει ''κάτσει'' στην οσφυϊκή περιοχή. Μετά από αρκετή ώρα, κατεβαίνει και χάνεται στα πόδια που τρέμουν.
Η ενέργεια είναι μια λέξη που δε χρησιμοποιώ συχνά. Έχει τόσο παρερμηνευτεί στις μέρες μας, και όντας άνθρωπος δυτικός και γήινος, μου αρέσει να βρίσκω ερμηνείες και εξηγήσεις στις καταστάσεις, χωρίς να αεροβατώ ανάμεσα στο παραφυσικό και μεταφυσικό.
Τα τελευταία χρόνια, όμως, δε μπορώ να μην παραδεχτώ την έννοια της νευρομϋικής και χημικής ενέργειας. Φαίνεται να βρίσκεται εγκλωβισμένη σε σημεία και περιοχές στο σώμα και με την εκτόνωσή της βρίσκει δρόμους και διαχέεται με τη μορφή συναισθημάτων, κίνησης ή ροής.
Την απάντηση για το γεγονός του καλοκαιριού, την βρήκα μετά από λίγα χρόνια στο Βίλχελμ Ράιχ, αυστριακό ψυχαναλυτή και μαθητή του Φρόυντ. Ο Ράιχ υποστήριζε ότι υπάρχει ένας αμυντικός μηχανισμός στον άνθρωπο, ο οποίος εκδηλώνεται στο σώμα με μυϊκές θωρακίσεις και ακαμψίες.
Θεωρούσε ότι αυτές οι θωρακίσεις αναπτύσσονται ως άμυνα απέναντι σε έντονες συγκινησιακές και οργανικές αισθήσεις, οι οποίες δε μπορούσαν να διαχειριστούν συνειδητά και επαρκώς από τον άνθρωπο, όπως το άγχος, η οργή κα.
Αυτές οι μυϊκές θωρακίσεις, οι χρόνιες συσπάσεις των μυών, είναι διατεταγμένες τμηματικά, κυκλικά, σαν να είναι δαχτυλίδια στο κεφάλι και στο σώμα.
Λύσιμο τμημάτων της θωράκισης προκαλεί εκτόνωση της σωματικής ενέργειας, η οποία απελευθερωμένη, προσπαθεί να κινηθεί κατά μήκος όλου του σώματος, ακόμα και σε ζώνες, οι οποίες δεν έχουν λυθεί. Επιπλέον, δίνουν την αίσθηση του βάρους ή του κόμπου στον άνθρωπο που τη βιώνει.
Όλη αυτή η εργασίας εκτόνωσης και καλύτερης ροής της ενέργειας στο σώμα θέλει χρόνο και υπομονή. Οι χρόνιες συσπάσεις των μυών απαιτούν κάτι περισσότερο από μια απλή ορθολογιστική σκέψη ότι ‘θα κάνω αυτό, για να έχω εκείνο το αποτέλεσμα’.
Είμαστε ψυχοσωματικές οντότητες με αντανακλαστικά τα οποία δεν βρίσκονται υπό τον έλεγχο του νεώτερου εγκέφαλού μας, της κρίσης και της λογικής, αλλά χάνονται στους αιώνες, στο πρωτόγονο εγκέφαλο. Ο τελευταίος πρέπει να νιώσει ασφαλής για να αφήσει τους μηχανισμούς άμυνας, να δεχτεί ότι δεν κινδυνεύει πλέον και να επιτρέψει στο σώμα να χαλαρώσει στη νέα ισορροπία.
Ο ρόλος του είναι να προστατεύει τον άνθρωπο από ότι θεωρεί ως κίνδυνο, ακόμα και αν αυτό είναι εις βάρος της άνεσης του σώματος. Επιτρέπει όλες τις αντισταθμίσεις που είναι απαραίτητες, προκειμένου ο άνθρωπος να παραμείνει λειτουργικός και να μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της καθημερινότητας.
Μη ξεχνάμε ότι ο πόνος και οι δυσκαμψίες είναι ένας προστατευτικός μηχανισμός.
Και πώς κάνουμε τον εγκέφαλο σύμμαχό μας στη θεραπεία; Χρησιμοποιώντας μεθόδους και τεχνικές που σέβονται το σώμα και ενεργοποιούν την φυσική αυτοθεραπευτική ικανότητα του ανθρώπου. Οι ήπιες κινήσεις επιτρέπουν στον πρωτόγονο εγκέφαλο να αξιολογεί την κατάσταση και να αποφασίζει σε κάθε περίπτωση εάν είναι έτοιμος να αποδεχτεί την αλλαγή που του προτείνεται και εάν είναι έτοιμος να αφήσει τις αντιστάσεις.
Είναι ένα ταξίδι και μια διαδικασία χρονοβόρα και κάποιες φορές επίπονη, που όμως αξίζει τον κόπο αφού το σώμα αποκτά συνείδηση της δύναμής του, απελευθερώνεται από τους περιορισμούς και γίνεται όμορφο και υγιές.
